او از زمانی کِ یادم است به من پرُ بال نمیداد، بلکه خودش پرُ بالِ من بوده است،
همیشه بخشی از وجودم خودِ او بوده است،
بخشی از من از او و برای او رشد یافته است،
هر بار چشم همه بِ دهانِ من باشد، نگاهِ او تمام مدت ستایش گر و تحسین کننده است،
اما جایی در ناخودآگاهِ من انگار از با صدای او چیزی متفاوت از تحسین می شنود؛
انگار کِ با فریاد معروفش بگوید "بِ تو چِ ربطی دارد؟ دهنت رو ببند "
نه.
تا امروز کِ نگفته بود
ولی شاید من هر بار این جمله را می شنوم!
امروز گناه را فردِ دیگری کرده بود اما "به تو چِ ارتباطی دارد" ش نثار من شد!
این بار صدا فقط از ناخودآگاهِ من بلند نمی شد؛ همه شنیدند آنچه بِ من با نیمچه فریادی ناشی از خستگی گفته شد.
گفت و به فاصله نوشیدنِ جرعه آبی نفسش آرام شد،
منتظر شد کِ باز حرف بزنم تا چشم هایش با سر تکان دادنی لطیف، باز تائیدم کنند!
خجالت می کشیدیم از هم؛
من از گفتنِ چیزی کِ بِ من ربط نداشت،
و او از برخوردِ بی سابقه اش با من!
بعد التحریر: همیشه نامم روی دوشم سنگینی می کرده است،
نام مسئولیت می آورد
نام شحصیتی را بِ تو تحمیل می کند،
زمانی کِ صدایم می کنند پشت بلند گو ها،
و تمامِ ریز حرکاتم را تا رفتن بِ روی صحنه، و بعد از تماشا می کنند،
باید بتوانم بارِ این مسئولیت تحمیلی را سالم بِ مقصد برسانم.
امروز شاید به درستی نتوانستم.!